බාප්පෙක් වෙලා අවුරුද්දයි.....

         පුංචි දෝණිට බාප්පව මුණ ගැහෙන්න වෙන්නෙ මාස දෙක තුනකට සැරයක් විතර. ඒ බාප්පා දෝණිව බලන්න ගියොත් හරි, දෝණි ගමේ ආවොත් හරි. පහුගිය සෙනසුරාදා දුවගේ අත්තම්මගේ ගෙදර, ඒ කියන්නෙ අම්මගේ මහ ගෙදර කිරිදානයක් තිබුණා අදට යෙදෙන එයාගේ පලවෙනි උපන් දිනේ වෙනුවෙන්. කලින් දවසෙ රෑ ඔන්න බාප්පයි, නැන්දයි, ආත්තම්මයි ගියා දෝණිගෙ අම්මලගේ ගෙදර. 

            කලින් දෝණිව හම්බ උනු හැම පාරම වගේ තමයි මේ පාරත්. බාප්පව දැකපු ගමන් උඩ පැනගෙන ඇවිත් කරේ එල්ලුණා. අනිත් අයට නෝ චාන්ස්. අම්මටවත්... තාත්තට විතරයි ඔන්න පොඩ්ඩක් ලකුණු ටිකක් දාගන්න පුළුවන් උනේ. 

         දැන් කෙල්ල ඇවිදිනවා. මේකි ඇවිදිනකොට අනිත් අය හිනාවෙවී බලන් හිටියට මමනම් හිටියේ මාර බයකින්. ඉස්සා වගේ ඇවිදිනවා නෙවෙයි විසික් වෙනවා. ටිකක් දුර ගිහිං මහා ලොකු වැඩක් කරපු එකෙක් වගේ හිනාවෙනවා. බලන් ඉන්නත් ලෝබයි. 

තාත්තයි, දූයි.
මේ දෝණිගෙ හපන්කම් පෙන්නන්න එවපු පින්තූරයක්.

             ඒ වගේම තමයි ෆොටෝ එකක් ගන්න හැදුවොත් දාන හිනාව. තාම එයාගේ ෆොටෝ එකක්වත් දැකලා නැද්ද කොහෙද. ඒ උණාට ෆෝන් එක දික්කරනකොට හොඳ හිනාවක් දාගෙන කරන වැඩෙත් අමතක කරලා බලන් ඉන්න හැටි.

අතේ තියෙන දේත් අමතක කරන්...

         එදා එන්න එනකොට බාප්පත් එක්ක ආවෙ ගෙදර අයවත් දාලා.  අම්මට "ටටා" කියන්න කිව්වම මූණ දිහා බලලා හොඳ හිනාවක් දාලා බාප්පිත් එක්කම මේකි ආපි. 

"මගේ පුංචි සුදු දුවේ, ඔයා තාම පලවෙනි පියවර තිබ්බා විතරයි. ඔයාට සාර්ථක දිගු ගමනකට ආසිරි!!"