කට්ටි පැනලා ඉස්කෝල තුනකින්ම චාටර් උණා කියන්නේ....

            අදනම් කියන්න යන්නේ අකමට වෙච්ච චාටර් සිද්ධි ටිකක්. ආගිය කතා එතකොට පියසේන මාමට වගේම බාසුන්නහේලට මඩ ගහන එව්වා එතකොට කවි එහෙම කියා කියා හිටියා මිසක් මං ගැන හැඳින්වීමක් කලේම නෑනේ.  ඕන්එහෙනම් කට ඇරගෙන බලන් හිටිය හැමෝටම.

          මෙව්වා ලියනකොට පිළිවෙල කියන එකට වඩා රසවත් භාවයනේ වැදගත් වෙන්නේ. ඉතිං ඔන්න හොඳ හොඳ එව්වා එළිවෙන ජාමෙට කියලා 3,2,1 පිළිවෙලට ඉදිරිපත් කරන්නම්කෝ.....

------

ප.ලි. සිද්ධි දහසකට එකක් විතර තමයි මෙහෙම උණේ. වරදවා හිතන්නෙපා හැමදාම මෙහෙමයි කියලා. මතකනේ... දාහකට එකයි.

-------

කට්ටි පැනීමේ 3.

        මේක උනේ ඒලෙවල් කරන කාලේ. ඒ දවස්වල පන්තියටම එක්කෙනෙකුට දෙන්නෙකුට වඩා කම්පියුටරයක් ගෙදර තියෙන අය හිටියේ නෑ. ඉතිං අපේ සෙට් එකේ හිටපු අයගේ වැඩි හරිය රජයේ රැකියාවන්වල යෙදුණු දෙමව්පියන්ගේ ළමයි. ඒ කියන්නේ දවල්ට උන්ගේ ගෙවල් සුරපුර වගේ තමයි. ඒ කාලේ පාඩම් කරන්න, “ජීන් ක්ලූඩ් වෑන් ඩැම්”ගේ, “ආනොල්ඩ්”ගේ නැත්නම් “සිල්වියා සෑන්ට්”ගේ චිත්තර පටියක් බලන්න එහෙම සෙට් වෙන්නේ ඔය වගේ ගෙයක තමා.

ඉතිං ඔන්න එදා ඉන්ටවල් එක පහු උනත් එක්කම අපි හය දෙනෙක් විතර බෑග් එල්ලගෙන ඉස්කෝලේ මැදින්ම යනවා නිකං ගෙදර යනවා වගේ. :D (ඒ කාලේ හොරෙන් යනවා කියන එකත් නෝන්ඩියිනේ. අනික ඉස්කෝලේ එක මායිමක් වෙච්ච ගඟේ වතුරත් පතල් වලින් එන මඩ වතුරෙන් පිරිලා හින්දා ඕකෙන් එතෙර වෙන්න කාගේවත් උනන්දුවක් නෑ.)

        ඉතිං ඔන්න ඔහොම යනකොට මෙන්න මූණටම හම්බ වෙනවා කියන්නකෝ අංශ භාර සර්. හුටා..... ඒ මදිවට අන්තිම පීරියඩ් දෙකත් එයාට. මොකක්ද දන්නවද උණේ?

“පුතාලා යනවද? හා එහෙනම් මං හෙට උදේ පීරියඩ් එකෙන්ම අලුත් පාඩම පටන් ගන්නම්කෝ”

             කියලා සර් කියපි. දැන් ඉතිං හැමෝම සර්ට බනින්න පටන් ගන්න එපා නොදකින් කියලා. ඒ කියපු හැටියෙන් (ස්වරයෙන් කියන්නේ ඒකටමද මන්දා) අපිට නොහිතුණු දෙයක් නෑ අප්පා. අයියෝ ඊට පස්සේ බලපු එකේ සිල්වියා ඇන්ටි වෙච්ච මහන්සිය වතුරේ ගියා කියලා දන්නවනම් ආයේ එයා රඟපාන්නෙත් නෑ.

මෙන්න ඊට වඩා චාටර් දෙක.

 මේක ෂෝර්ට් ඇන්ඩ් ස්වීට් කියන්නම්කෝ..

            මේක උණේ දහය වසරේදී. බදාදට තමයි අපේ ඉස්කෝලේ සමිතිය තියෙන්නේ. ඉතිං එදත් අපේ සෙට් එක (මේක වෙන ඉස්කෝලෙක වෙන සෙට් එකක්) වේලාසන ගෙදර යන්න යනවා. අපේ ඉස්කෝලේ ගේට්ටුවෙන් එලියට ඇවිත් මහ පාර පැත්තට එනකොට පල්ලමක් තියෙනවා. ඔය පල්ලමේ අන්තිම හරිය එනකොට අපිට ඇහෙනවා අප්පුඩි හඬක්. නිකං පුරුද්දට වගේ හැරිලා බලනකොටයි දැක්කේ...... අපේ ප්‍රින්සිපල් තුමා...... අප්පොච්චියේ..... ඉතුරු ටික කියන්නත් ලැජ්ජයි ඕයි...... අපේ එකෙක් සින්දුවක් කිව්වා. අනිකා කයියක්. මංතුමා තේරවිල්ලක්.

මෙන්න හම්බ චාටර් එක.

මෙන්න අපේ වගේම තව සෙට් එකක්.

          හ්ම්ම්ම්ම්ම්.... දැන් ඔහෙලා හිතන්නෙ අකමගේ කට්ටි පැනිල්ලේ එක්ස්පීරියන්ස් එක කොච්චරක් කල් කියලද? හුහ් අපි එව්වයේ දීර්ඝ ඉතිහාසයක් තියෙන කොල්ලෝ බොලව්. අනික් එව්වො වගේ නෙවෙයි. පළවෙනි කට්ටි පැනිල්ල තුන වසරේදී.  J හරිය.... තුනවසරේදී.

        එක වසරෙයි, දෙක වසරෙයි උදේ එකොළහ වෙනකොට ඇරුනට තුන වසරේ ඉඳන් හවස එකහමාර වෙනකන් ඉන්න එපැයි. කොහොමත් මං ඉස්සර ඉඳන්ම හවස් වෙනකන් ඉස්කෝලේ හිටියා අම්මා වැඩ ඉවර වෙනකන්.  මායි තව අපේ පන්තියේ කෙල්ලෝ දෙන්නෙකුයි ඔහොම ඉතුරු වෙනවා. අපි ඉතිං දන්න සෙල්ලම් දදා ලොකු අයියලා විශේෂයෙන් අක්කලාගෙන් හුරතල් වෙවී නැත්නම් අම්මත් එක්ක පන්තියට ගිහිං හවස ගත කරනවා.

           තුන වසරට ආවම ඔය මුකුත් කරන්න හම්බ උණේ නෑ. ඔහොම ඉද්දි මායි අරුණයි (කංගාචෝරු - එහෙම කියන්නේ කංගෙක් චප්ප කරපු හින්දා) තව එකෙක් හරි දෙන්නෙක් හරියි ඉන්ටවල් එකේදී සෙට් උණා. අරුණයා කිව්වා ගෙදර තැඹිලි තියෙනවා බොමුද කියලා. අපිටත් ඉතිං වචන දෙකක් නෑනේ. අපේ කල්පනාව තැඹිලි බීලා ඉන්ටවල් එක ඉවරවෙන්න ඉස්සෙල්ලා ආපහු එන්න.

            මුන්ගේ ගෙදරත් වැඩි දුරක් නෑ කියලා කිව්වේ. ඉස්කෝලේ පිට්ටනිය මැදින් ගිහිං වැටෙන් පැනලා වැට මායිමෙන් තියෙන පාර (පාර?) දිගේ ගිහින් වංගු දාලා එකේක අඩි පාරවල් වලට හැරිලා ඔන්න උන්ගේ ගෙදරට සැපත් උණා. ඒක පොඩි කටු මැටි ගෙයක්. ගෙදර කවුරුවත් නෑ. කොටුවට ගිහිං. අපිත් ඉතිං ගේ පිටිපස්සට ගිහින් පිටිපස්සේ හදලා තියෙන වලං මැස්ස උඩ තියාගෙන අරුණයා කපලා දෙන තැඹිලිවල රහ බලනවා. වැඩි වෙලාවක් හිටියෙත් නෑ. ඉන්ටවල් එක ඉවර වෙන්න ඉස්සෙල්ලා ඉස්කෝලෙට යන්නත් එපැයි.

              ඔන්න ඉතිං අපි ආපහු අර පහු කරපු වංගු කෙලින් කර කර ආපහු එනවා. ටික දුරක් එනකොට මෙන්න ඇහෙනවා බෙල් අටක් වදිනවා. අපිත් ෆුල් හොල්මන්. ඉක්මණට දුවලා ගියා ඉස්කෝලේ ගාවට. මෙන්න යකෝ මුන් ගෙදර යන්න ලැස්ති වෙනවා ඈතටම පේනවා. යකෝ අපි ගියාට ආතල් එකක් ගන්න රැඳුනෙත් නෑ. අනික අච්චර ඉස්කෝලේ ගාව තිබුණු ගෙදරට එක බෙල් එකක්වත් ඇහුනෙත් නෑ. මේක හරි අසාධාරණයිනේ අප්පා... කියලා හිත හිතා අපි වැටෙන් පැනලා පිට්ටනිය මැදින් ඇවිත් පන්තිය ගාවට කිට්ටු කළා.

          අපේ පන්තියේ හිටියෙත් ඉස්කොලෙන්ම සැරම ටීචර්. එයාගෙ වේවැල දැකපු ගමන් අපි සෙට් එකම පිට්ටනිය පැත්තට දුවනවා.

ශිෂ්‍ය නායක අයියලා අපේ පස්සෙන් පන්නනවා.

එයාලා අපේ පස්සෙන් පන්නනවා.

අපි දුවනවා.

ඒ අස්සේ මං දුවන ගමන් ඉකි ගහනවා. (අනිත් උන් නම් කොහොමද දන්නෑ)

මං ඉකි ගහනවා. 

ඒ අස්සේ අඬනවා.

අයියලා පස්සෙන් එනවා.

මං දුවනවා.

          කොහොමත් අපේ සෙට් එකෙන් අන්තිමටම තමයි මාව අල්ලගන්න පුළුවන් උණේ. ඉස්කෝලේ කට්ටියම ගාථා කියන එක පැත්තක දාලා දැල් වල එල්ලිලා බලන් ඉන්නවා. ශික් විතරක්. උන්ගේ කැත විතරක්! කූඩුවේ දාපු වඳුරෝ වගේ.