Thursday, August 16, 2012

දුකම කොයි තරම් සතුටක්දෝ......

"වරක් නෙතඟ කඳුලැලි පිරුනාදෝ........"
මට තේරෙනවා නංගියෝ.....
ඌ ඔයාව දාල ගිය දවසෙ ඔයා දුක උහුලගන්න විඳපු දුක
මන් මුල ඉඳලම ඔයාට කිව්වේ
හැම දෙයක්  ගැනම ඕනැවට වඩා බලාපොරොත්තු තිය ගන්න එපා කියලා
ඒත් ඔයා...
හීන දාහක් පුරෝගෙන
මුළු ජීවිතේම උගේ දෝතින් තියනකොට
ඔය ඇස්වල තිබුන දෝරේ ගලන සතුට
මට උදුරා ගන්න හිතුනෙ නෑ..
ඒ ආදරේම නේද ඔයාගෙ ඇස් තෙත් කලේ......

"සිතට දරා ගනු බැරි දුක්වීදෝ......."
ඔයාලගේ සම්බන්දෙ ගොඩක් දුර යන බව දැනෙන කොට
මම කිව්ව දේවල් ගැන පොඩ්ඩක් හරි හිතුවනම්...
ඌ  ඔයාව මග අරිනකොට
ඔයා....
ඔයාගෙ ජීවිතේ විතරක් නෙවෙයි උගෙන් ඉල්ලුවෙ
නූපන් පැටියගෙ ජීවිතේ...
ඔයාගේ අම්මගෙ....අක්කගෙ...
ඇයි...
තාත්තගෙ ජීවිතෙත්....
එතකොට පවුලෙ නම්බුව....
ඒ ඔක්කොම වෙරළට ආපු රලක් වගෙ විසිරිලා යද්දි....

හ්ම්ම්....

"දිවිය මොන තරම් සුන්දරදෝ...."
මොනදේ උනත්....
ඔයා ඒ වෙලාවෙ තනිවෙලා හිටියෙ නෑ පැටියෝ...
ඔයා ළඟ මම හිටියා ඔයාගෙ අක්කා... අම්මා..
එතකොට තාත්තා...
ඇයි ඔයා එයාල ගැන හිතුවෙ නැත්තෙ
අපි ආයෙත් හැරිලා බැලුවොත්....
මොන දේ උනත් අපිට සතුටු වෙන්න පුළුවන් නේද
අපේ ජීවිතේ ගැන...
ගෙවුණු බාල කාලේ ගැන...
ආදරේ ගැන..
විඳපු දුක් ගැන...
ගත කරපු කාලය ගැන...

"දුකම කොයි තරම් සතුටක්දෝ....."
එහෙම උනානම්
අද හිනාවෙන්නෙ ඔයා විතරක් නෙවෙයි..
ඔයාගෙ පැටියා...
එතකොට
ඇහි පිල්ලම් ගහන හැටි අත් මිට මොලෝගෙන හිනා වෙන හැටි
කොච්චර දරුණු උනත්
ඌ ලඟට අරන් හුරතල් කරන තාත්තා......

තුවාලයක් උනහම රිදෙනවා තමයි..
එතකොට බෙහෙත් දානකොට....
ඊට එහා..
ඒත්...
පස්සේ..
අන්තිමට දැනෙන සනීපය..
උන හැදුනම බොන කසාය....
ඒකත් තිත්තයි ඒත්...
සනීප උනහම..
අපි හැමෝම දුක් විඳින කාලයක් තියෙනවා..
වැටෙන කාලයක්....
ඒත් නැගිටින්න ඒකම ශක්තියක් වෙද්දි
එදාට..
රස කර කර
ඒ කාලේ ගැන ආඩම්බරයෙන් කියවන්න පුළුවන් නේද
මම මෙච්චර දුක් විඳපු එකෙක් කියලා...
මම ගෙව්වෙ මෙහෙම කාලයක් කියලා...
ඒක කොච්චර සතුටක්ද....

"පෙරුම් පුරාගෙන ආ සංසාරේ....."
ඔයාට ටිකක් හිතන්න තිබුනා නේද
ඒ කාලේ දහම් පාසලේ උගන්නද්දී
නංගිලා මල්ලිලාට
කට උල් කර කර කියපු හැටි
මනුස්ස ආත්මයක් ලබන්න කොච්චර අමාරුද....
ඒ ලබපු ආත්මෙදි පින් කරලා
ආයෙමත් මනුස්ස ආත්මයක් ලබන්න
කොච්චර අමාරුද කියලා....
ඔයාට අමතක උනාද..
නැත්නම් අමතක කලාද...
ඔයා කෙටි කර ගන්න ජීවිතෙන් සංසාරේ දික් වෙනවා කියලා...

 "පැතුමද සුනු විසුනුව වැටුනේ...."
ඔයාට මතකද...
පොඩි කාලේ
බෝනික්කියො, හාවො  ඉන්න
සෙල්ලම් බඩු කඩවල් වළලු පිරුණු
ලැබෙන්නැති බව දැනෙනකොට හීල්ලුනා...
රෑට හඳ ඉල්ලලා අඬලා අඬලා
නිදාගත්තා...
ඇයි එහෙනම් අද විතරක්...
අද විතරක් ඉවසන්න බැරි උනේ...
ඔයා ලොකු කෙනෙක් හින්දද...
ඔයාගෙ ජීවිතේ ගැන තීරණ ගන්න ඔයාට අයිතියක් ලැබුණු හින්දද...
අයිතියක් තියෙනවා කියලා හිතපු හින්දද....

"කාටද රිදුණේ... කවුරුද හැඬුවේ....."
සෙල්ලම් කරද්දී බෝලයක් හයියෙන් වැදුනත් අඬපු ඔයාට
කොහොමද....
කොහොමද... මෙච්චර දුකක් උහුලන්න පුළුවන් උනේ....
මෙච්චර දුකක් විඳින්න වෙන බව දැන දැන
කොහොමද....
කොහොමද.... මෙහෙම දරුණු තීරණයක් ගන්න පුළුවන් උනේ..
කියන්න මට...
කියන්න
පලාතම දෙදරගෙන එනකොට
ඒ වේදනාව බය විඳින්න හිටියෙ කවුද කියලා
ඔයාම විතරයි නේද සුදූ.....
අන්තිමේදී එතනදී ඔයා තනි උනා නේද....
එතකොට
ආපු උන් ඔක්කොම කිව්වෙ  මොකක්ද
කාලකන්ණියෙක් කියලා නේද...
පව් කාරියෙක් කියලා නේද....
බැල්ලියෙක් හින්දා ගෙදර යන්න පරක්කු උනා කියලා නේද...
කියන්න...
මට කියන්න..
පව්.. අහිංසක කෙල්ලෙක් කියලා කවුද කිව්වෙ
එතන හිටපු කවුද කිව්වෙ...
කියන්න...
කියන්න...
අන්තිමේදී....

"දුම්රිය මොහොතක් නතර උනේ...."

හදවතින්ම රස විඳින්න මෙන්න. 

2 comments:

  1. මේ කවිය ලිව්වා පොඩ්ඩක් පරක්කු වැඩි වුනා නේද AKM?
    නැත්නම් ජීවිතයක් බේරාගන්න තිබ්බා.
    henryblogwalker (මට භිතෙන හැටි) the Dude (HeyDude)

    ReplyDelete
    Replies
    1. හේ ඩියුඩ්, අනිවා මේ මස්සිනා එයාගේ ගොළු ආදරය මුලින්ම කිව්වනම්... හැබැයි සේනානායක වේරලියද්ද මේ සින්දුව කියලා තියෙන්නේ පොදුවේ කෝච්චියට පනින උන් වෙනුවෙන්. නැතුව රේල් පාර මැද හිරවෙන අය වෙනුවෙන්නම් නෙවෙයි කියලා බුදු ෂුවර්. හෙ හෙහ්...

      Delete