ප.ලි.
මේ ලිපිය මීට මාස තුනකට පමණ පෙර ලියන්නට උත්සාහ කළ එකක් බව කරුණාවෙන් සලකන්න.
කවුරු
හරි මුදලක් වියදම් කරලා හරි ණය වෙලා හරි අළුතින් භාණ්ඩයක් ගන්නෙ බලාපොරොත්තු ගොඩක්
හිතේ හිරකරගෙන. ඒත් තමන් කාලයක් භාවිතා කරපු දෙයක් කැඩුනොත්.... තමන්ගෙ වැඩ කටයුතු
කරගන්න බැරි වෙන හින්දා ඒ වගේම මුදලක් වැය වෙන හින්දා වගේ හේතු නිසා අර මනුස්සයා එන්නේ මළ අතේ
තියාගෙන. මුල් අවස්ථාවේදී හිනාවෙලා සන්තෝෂයෙන් යන කෙනා එතකොට 100%ක් වෙනස්. ඉතින්
ඉංජිනියරින් සෙට් එකේ ඉන්න අපි ඒ එන අයට සෑර් බෑර් කියලා, මහත්තයා කියලා කොහොම හරි
ශේප් කර ගන්නවා. ඔය එන කවුරුවත් ඒ වෙලාවට සෙකන්ඩ් වෙන්න, ඒ කියන්නේ මල්ලිලා වෙන්න
කැමති නෑ. ඉතින් ඔය වෙලාවට ආයේ කිසි දෙයක් ගැන හිතන්නැතුව ඉහ නිකට පැහිච්ච කෙනෙකුට
උණත් “අයියා” කියලා කියන්න දෙපාරක් හිතන්න ඕනි නෑ. අනික ඔය මිනිස්සු කටේ එක
දතක්වත් නැති උණත් “අංකල්”ලා වෙන්න කැමතිත් නෑ.
හැබැයි
මං ඔය කියපු කාරනාව හැමෝටම අදාළ නෑ. අපේ කස්ටමර්ස්ලා ගොඩක් වෙලාවට සාමාන්‍ය අය
නෙවෙයි. කම්පැනි, ෆැක්ට්‍රි අයිති අය. එහෙමත් නැත්නම් හොඳ බිස්නස් කරන උදවිය.
ගොඩක් වෙලාවට ඒකෙ පර්චසින් එකේ ඉන්න හරි IT සෙක්ෂන්
එකේ හරි ඉන්න ලෝකෙ කාපු ඇම්බැට්ටයෝ තමයි එන්නේ. ඔය වෙලාවට “අයියා” ගොඩක් පිහිට
වෙනවා.
කවුරු
හරි ඔය වගේ කෙනෙක් ඇවිත් “මල්ලි” කියලා අපිත් එක්ක කතා කලොත් මිනිහා යනකන් ඉන්නෙ
හිර කරන් ඉන්න හිනාව එළියට දාන්න.
“අන්න
උඹේ පොඩි අයියා යනවා”
“උඹේ
ලොකු අයියගෙ වයස කීයද බං?”
නෝන්ඩි
ලෝකයයි.
ඉස්සර
ඉඳන් අපේ කුලී වැඩක් එහෙම කර ගන්න වෙලාවට කතා කරන මනුස්සයෙක් හිටියා. “දාස අංකල්”
කියලා තමයි අපි එයාට කියන්නේ. අයියගෙ ගේ හදන්න ගත්තේ දැන් අවුරුදු කීපෙකට
ඉස්සෙල්ලා. ඕකෙ බාසුන්නැහැ ගමේ කෙනෙක්. අපි කියන්නේ “කමල් අයියා” කියලා. ඔය කමල්
අයියා එයාගෙ ගෝලයා වෙච්ච දාස අංකල්ට කියන්නේ “අයියා” කියලා.
ඉතිං දාස
අංකල් එයාගේ ගණිත හැකියාව මනාව පිළිඹිඹු කරලා පට ගාලා බරපතල සමීකරණයක් විසඳුවා.
"අපි
අයියා කියලා කතා කරන බාස්, එයාට අයියා කියනවනම් අපි එයාගෙ මල්ලිලා වෙන්න එපැයි."
එයා
මට මල්ලි කියන එක ක්ලික් වෙන්නත් මට දවස් දෙක තුනක් ගියා. හැබැයි එයා කොච්චර මල්ලි
කිව්වත් මට තාමත් කියවෙන්නේ අංකල් කියලා.
ආ....
මට දැන් මතක් උනේ. අපේ තාත්තා ගණන් වලට කොච්චර දුර්වලද කියලා.තාත්තගේ බාප්පගෙ පුතා
මට වඩා වැඩිමල් වෙන්නෙ අවුරුදු පහකින් විතර. ඉතින් එයා මට අයියා වෙනකොට එයා තාත්තට
කියන්නේ අයියා කියල නෙව.
කොච්චර
පණ්ඩිත කම් කියෙව්වත් මටත් ඔය අන්කලුයි අයියයි වෙන් වෙන සීමාව තාමත් හිතාගන්න බෑ.
මූණ බලලා කියන්න ගියත් කෙලවෙනවා. ඉස්සර ඉඳන්ම අපේ ගමේ අයියා කෙනෙකුට අයියා කියද්දී
හුචක්කුවක් එල්ලගෙන ඉන්න එයාගෙ වයිෆ්ට ඇන්ටි කියන්න හුරුවෙලා හිටියේ හිතලනම්
නෙවෙයි.මග තොටදී උණත් වෙන වෙනම හම්බවෙන නිසා කිසිම අතුරු ආන්තරාවක් වෙලා නෑ. ඒත්
දැනට අවුරුදු එක හමාරකට විතර කලින් ඒ දෙන්නා කඩයක් දැම්මා. ඔන්න එතකොට තමා වචනේ
වැරැද්ද තේරුණේ. ඒකෙ රියැක්ෂන් එක කොච්චර බරපතලද කියනවනම් අයියා “පුතා” කියන්නත්
ඇන්ටි “මල්ලි” කියන්නත් එක පාරට පටන් ගත්තා.
ඔය
අව් අස්සෙ අයියා කියා කියා හිටපු එකෙක් අපේ ගෙදර ආවා. මූණ බැලුවත් මං හරි කියලම
තමයි හිතුනේ. (කළුවරේනේ දැක්කෙත්)
ඒත්
අන්තිමේදී,
“උඹ
මොන අවුරුද්දෙද?”
ආයේ
ඉතින් ඇඹරි ඇඹරි ඉන්න දෙයක්යැ. දුන්න “ඩෝං" ගාලා උත්තරේ.
එතකොට
ඇස් දෙක නළලේ තියා ගත්ත මේකා ප්‍රියම්බිකාවට කියපි,
“එතකොට
මං පත්වීමත් අරගෙන. නේද මෙයා....”
මේ
ලෝකෙ හරි කූරයි මෙයා. දෙව්දත්තරටත් පොළොව පලාගෙන යන්න චෑන්ස් එකක් දුන්නට මට
එහෙමවත් එකක් දුන්නෑනේ. :-(
